ഏറ്റവും പ്രിയപ്പെട്ട സേതുലക്ഷ്മി,

ഞാനീ കത്തെഴുതുന്ന നേരം, ഇന്നൊരു ശനിയാഴ്ചയാണ്. ഇവിടെ മുറിയിലെ എല്ലാവരും നാട്ടിലേക്ക് പോയിരിക്കുന്നു. അതുകൊണ്ടാവണം വല്ലാത്ത ഒരുതരം നിശബ്ദതയാണിപ്പോൾ. നാനൂറിനുള്ളിൽ കിട്ടുന്ന ഏതെങ്കിലും ഒരു റമ്മിന് ഈ രാത്രിയും നാളത്തെ ഞായറവധിയും കൂട്ടിരിക്കാം എന്ന് കരുതുന്നു. നാലഞ്ചു ദിവസമായി നല്ല മഴയാണ്. ഇടയ്ക്ക് ഒരു ദിവസം ഓഫിസിൽ നിന്ന് വരുന്ന വഴി കുറെ നേരം നോക്കി. തോരുന്നില്ലെന്നു കണ്ടപ്പോൾ ഒരു സഞ്ചി വാങ്ങി. (അതിനിപ്പോൾ രണ്ടു രൂപ കൊടുക്കണം) തലയിൽ കെട്ടി നടന്നു. നന്നായിത്തന്നെ നനഞ്ഞു. വഴികളിലൂടെ, മഴയുടെ നദികളിലൂടെ ഒഴുകി വീട്ടിലെത്തി.

എങ്ങനെ എഴുതി പൂർത്തിയാക്കിയാലും സേതു.. ഇത് ഞാൻ നിനക്ക് അയക്കുന്നൊരു കത്താവില്ല. കാരണം എന്നോ വിലാസം നഷ്ടപ്പെട്ട് പോയ നമ്മളിലേക്ക് എങ്ങനെ ഒരു കത്ത് കയറിച്ചെല്ലും..? എങ്കിലും നിന്നെക്കുറിച്ചു ഇടയ്ക്കിടെ ഓർക്കുന്നു, അപ്പോഴെല്ലാം എഴുതുന്നു, മറ്റൊർത്ഥത്തിൽ നിന്നെ ഓർക്കാൻ വേണ്ടി മാത്രം ഇപ്പോൾ എഴുതുന്നു. മേയ് മഴ പെയ്ത് തോർന്ന എനിക്ക് ചുറ്റുപാട്. നനഞ്ഞ വഴിവിളക്കുകളിലെ വെളിച്ചം. എനിക്ക് മുന്നിൽ മഞ്ഞപ്പിത്തം പിടിച്ചു കിടക്കുന്ന നഗരം. ഞാനിപ്പോൾ റൂമിന്റെ മുകളിലെ വാട്ടർ ടാങ്കിനും മുകളിൽ മിണ്ടാതെ ഫോണിൽ തോണ്ടി ഒരു സിഗരറ്റും വലിച്ചു കൊണ്ടിരിക്കുന്നു. ഫോണിലെ 'രണ്ടു കട്ട' കിട്ടുന്ന വൈഫൈ ഓണാക്കി നിന്റെ അൺ ഫ്രണ്ട് ചെയ്ത പ്രൊഫൈലിൽ കേറി പുതിയ ഫോട്ടോസെല്ലാം നോക്കുന്നു. നീ കുറച്ചു തടിച്ചിട്ടുണ്ടെന്നു തോന്നുന്നു. പിന്നെ നിന്റെ സെൽഫികളിൽ ആപ്പുകളുടെ മോശമല്ലാത്ത സ്വാധീനമുള്ളതിനാൽ തന്നെ ഞാൻ സൗന്ദര്യത്തെക്കുറിച്ചു പറയാൻ മെനക്കെടുന്നില്ല.

നിശബ്തതയുടെ ശബ്ദം മാത്രമുള്ള രാത്രിയുടെ ശേഷിപ്പിൽ വെറുതെ ഞാൻ നമ്മളുടെ പഴയ ചാറ്റ് ബോക്സ് തുറന്നു. നിന്നെ ആദ്യം കണ്ടത് എന്നാണെന്നു ഓർമ്മയുണ്ടോ..? സേതുവിനോട് ഞാൻ ആദ്യം സംസാരിച്ചതെന്തായിരുന്നു..?

കഴിഞ്ഞതിനും മുൻപിലത്തെ ഡിസംബർ രണ്ടിന്റെ വെയിലിൽ ക്യാന്റീനിൽ നിന്നും ഉച്ചഭക്ഷണം കഴിച്ചു വരുന്ന തന്നെയും കാത്ത് യൂണിവേഴ്‌സിറ്റി പോർട്ടിക്കോവിന് മുന്നിൽ, ആ ചെറുമരത്തിനു താഴെ വിജിൽ ലാൽ ചാരി വെച്ച ബൈക്കിന്റെ മുകളിൽ ഞാനിരുന്നു.

 "എനിക്ക് ഇയാളോട് ഒരു കാര്യം പറയാനുണ്ട്. സംഗതി ഇൻഫോർമലായി എല്ലാവരും പറഞ്ഞു നിനക്കറിയാമായിരിക്കും. അത് ഫോർമലായി പറയാൻ ആണ് വന്നത്. എനിക്ക് നിന്നെ ഇഷ്ടമാണ്. ഇഷ്ടം ഇൻ ദി സെൻസ് പ്രേമം തന്നെയാണ്. സീരിയസായിട്ടാണ്. കല്യാണം കഴിച്ചാൽ കൊള്ളാമെന്നുണ്ട്.."

നീ തിരിച്ചൊന്നും പറയാതെ വെറുതേ "ഇതൊക്കെ എത്ര കേട്ടിരിക്കുന്നു" എന്ന മട്ടിൽ എന്നെത്തന്നെ നോക്കി നിന്നു. ഒടുവിൽ സുദീർഘമായ എന്റെ അഭ്യർത്ഥന പ്രഭാഷണം ഞാൻ ഇങ്ങനെ ചുരുക്കി:

"ഞാൻ നാളെ IFFKയ്ക്ക് പോവുകയാണ്. മറുപടി പത്തു ദിവസം കഴിഞ്ഞിട്ടു മതി.." തിരുവന്തപുരത്തേക്കുള്ള തീവണ്ടിദൂരം ഒരു തരത്തിൽ അങ്ങനെ ഒരു രക്ഷപ്പെടൽ കൂടിയായി. അവിടത്തെ സിനിമാ കാഴ്ചകളും കഴിഞ്ഞു തിരികെ നാട്ടിലെത്തി ഞാൻ നിന്നെ ചാക്കിട്ടു പിടിക്കാനിറങ്ങി. നമ്മുക്കിടയിലുള്ളതെല്ലാം വെർച്വൽ ഹാഷ്ടാഗുകളായ കാലത്ത്, ആദ്യപടിയെന്നോണം ഞാൻ ഇപ്പോഴുള്ള ഇതേ ഇവിടെ റിക്വസ്റ്റ് അയച്ചു, മെസ്സേജ് അയച്ചു, മെസൻജറിന്റെ മോളിലേക്ക് സ്ക്രോൾ ചെയ്തു വിടുമ്പോൾ കാണാം ആരംഭദശകങ്ങളിലെ ആദ്യത്തെ എന്റെ മാത്രം മെസ്സേജുകൾ...!

"പ്ലീസ്..ആസപ്റ്റ്..പ്ലീസ്.."എന്നു അയച്ചിട്ടു, പിന്നെയും പിന്നെയും 'പ്ലീസ്' അയച്ചു കൊണ്ടിരുന്നിട്ടും അതിനൊന്നും റിപ്ലെ ഇല്ലാതിരുന്നിട്ടും സർക്കാർ ആസ്പത്രീന്നു പനിക്ക് പുറത്തു നിന്ന് വാങ്ങനെഴുതിത്തരണ ഗുളിക പോലെ 'ഒന്നു വീതം മൂന്നുനേരം' പോലെ ഗുഡ്മോർണിംഗും, ആഫ്റ്റർണൂനും, നൈറ്റും.. ഭംഗിക്ക് ടേക്ക് കെയറും ഞാനിങ്ങനെ പറത്തി വിട്ടുകൊണ്ടിരുന്നു. നീ മൈൻഡ് ചെയ്യാതിരുന്ന ചാറ്റ് ബോക്‌സിന്റെ തുടക്കങ്ങൾ, എന്റെ മാത്രം സംസാരങ്ങളെ, സംഭാഷങ്ങളെ, സന്ദേശങ്ങളെ അടയാളപ്പെടുത്തി പ്രതിധ്വനികളില്ലാത്ത ശബ്ദങ്ങളെന്ന പോലെ ദാ ഇവിടെയിപ്പോഴും കിടപ്പുണ്ട്. പിന്നെ എപ്പോഴോ "പിന്നാലെ നടക്കേണ്ട.. ഇതൊന്നും നടക്കൂല.." എന്ന് നിന്റെ മെസ്സേജ് വരുന്നു. സന്തോഷം തോന്നി. തനി ചാറൻ കാമുകന്മാരെപ്പോലെ "താൻ അത് പറയാൻ എങ്കിലും മിണ്ടിയല്ലോ" എന്ന് കരുതി പോസിറ്റീവ് അടിച്ചു പണ്ടാരമടങ്ങി. സേതുവിനറിയോ ഈ ലോകത്തെ ഏറ്റവും കൂടുതൽ ശുഭാപ്‌തി വിശ്വാസമുള്ളവർ പ്രേമിക്കുന്ന കാമുകി-കാമുകന്മാരാണ്. എന്തോ അതങ്ങനെയാണ്. പരസ്പരം കുറച്ചു പൊതുകാര്യങ്ങൾ മിണ്ടി അങ്ങനെയൊരു മഞ്ഞുരുക്കലിന് ശേഷം എല്ലാ ആൺപിള്ളേരുടെയും പോലെ ഞാനന്ന് നീയുമായി ഒരു വ്യാജ ഉടമ്പടിയിൽ ഒപ്പുവച്ചു. "നമ്മുക്ക് നമുക്ക് നല്ല സുഹൃത്തുക്കളാകാം..അതിനപ്പുറം ഒന്നുമില്ല.." പ്രേമം എന്ന വാക്കു എന്റെ 'പാതി പ്രേമ കഥയിൽ' ഇനി പറയില്ലെന്ന ഉറപ്പിന്മേൽ ഒടുവിൽ സേതു എന്റെ ഫ്രണ്ട്ഷിപ്പ് റിക്വസ്റ്റ് ആസപ്റ്റ് ചെയ്യുന്നു..

എന്തൊക്കെയാണെന്നും എന്തിനാന്നെന്നും ഇപ്പോൾ വായിക്കുമ്പോൾ എനിക്ക് തന്നെ അധികം നിശ്ചയമില്ലാത്ത ഒരുപാടു ചോദ്യങ്ങൾ. അതിന് വലിയ തല്പര്യമൊന്നും കാണിക്കാത്ത നിന്റെ മറുപടികൾ. ഒഴിവാക്കാൻ "ഉറക്കം വരുന്നു" എന്ന് പറഞ്ഞു നീ മെല്ലെ ഓഫ്‌ലൈനുകളിലേക്ക് ഊളിയിട്ടിറങ്ങും. പിന്നീട് ഒരു മെസ്സഞ്ചർ ദൂരത്ത് വീണ്ടും കാണുമ്പോൾ ഞാൻ വല്ലതുമൊക്കെ അയക്കും. നിന്റെ ലിസ്റ്റിലെ വേണ്ടപ്പെട്ട മറ്റുള്ളവർക്ക് വേണ്ടി 'പച്ച വെളിച്ചം' വീതിച്ചു നൽകുമ്പോൾ പൊതുവേ വൈകി വരാറുള്ള മെസേജുകൾ. എന്റെ വിശേഷങ്ങളും കാര്യങ്ങളുമെല്ലാം ഞാൻ ഒന്നും രണ്ടും പാരഗ്രാഫുകളിലാക്കി അയക്കുമ്പോൾ "ഉം" എന്നോ "ആ" എന്നോ "ഓകെ" എന്നോ ഒക്കെ പറഞ്ഞു നീ വാക്കുകളെ പിശുക്കും. നിന്റെ മറുപടിയിലെ ഒറ്റവാക്കിൽ ഒരു മഹാസമുദ്രം തുഴയുന്ന എനിക്ക് അതൊന്നും വലിയ വിഷയമായിരുന്നില്ല. ശേഷം കാലത്തിൽ ഞാൻ നിനക്കൊരു 'വെറും അല്ലാത്ത' ഫ്രണ്ട് ആവുന്നു. നിന്റെ അസംഖ്യം സൗഹൃദ ശ്രേണിയിലെ വലിയ തെറ്റില്ലാത്ത ഒരു സംഖ്യയാകുന്നു. ഇത് മുതലെടുത്ത് ഉടമ്പടി ഭേദഗതി വരുത്തി നമ്മളിലെ 'ചങ്കരൻ കാമുകൻ' ഇടയ്ക്കൊക്കെ ഓടിക്കേറാൻ നോക്കുന്ന മണ്ടയില്ലാത്ത തെങ്ങുകൾ. അപ്പോൾത്തന്നെ "ഗുഡ്‌നൈറ്റ്" എന്ന നിന്റെ മെസേജ്. നീ കോറിവിട്ടവയെല്ലാം ഇവിടെയിപ്പോഴും തിരുശേഷിപ്പെന്നപോലെ തന്നെ കിടപ്പുണ്ട്.

എപ്പോഴാണ് ഞാനും സേതുവും നല്ല സുഹൃത്തുക്കൾ ആകുന്നത്..? ആ..എപ്പോഴോ..! ആ ഒരു ബിന്ദുവിൽ കേന്ദ്രികരിച്ചു നമ്മൾക്ക് സൗഹൃദത്തിന്റെ ഒരു ബൃഹത്ത് വൃത്തം വരയ്ക്കാൻ പറ്റുന്നു. പ്രണയത്തേക്കാൾ നല്ല കുറേ കാര്യങ്ങൾ സംവദിക്കാൻ പറ്റുന്നു. നിന്റെ ചാറ്റിടങ്ങളിൽ എനിക്കും നല്ലൊരു സ്ഥലം കിട്ടുന്നു. നീ എന്നോട് അധികം നുണകൾ പറയാതിരിക്കുന്നു, എല്ലാത്തിലുമുപരി നമ്മൾ കൂടുതൽ മനസിലാക്കുന്നു. രാവിലെ ചെന്ന് വൈകുന്നേരത്തിനുള്ളിൽ ഓടിത്തീർക്കുന്ന, ഒരേ ക്യാമ്പസിലെ തീർത്തും വിഭിന്നമായ രണ്ടു ഡിപ്പാർട്ടുമെന്റുകളെ പറ്റി, ക്ലാസ്സ്മുറികളെ പറ്റി, കലാലയ നടപ്പുകളെ പറ്റി, സിലബസുകളെപ്പറ്റി സംസാരിച്ചുക്കൊണ്ടിരിക്കുന്നു. എനിക്കോർമ്മയുണ്ട്, സേതു അധികമെങ്ങനെ ക്ലാസ്സിനു പുറത്തിറങ്ങാത്ത ഒരാളായിരുന്നു. പഠിക്കുന്ന കോഴ്‌സ് 'ജേർണലിസം' ആയതുകൊണ്ട് തന്നെ എനിക്കാണെങ്കിൽ ക്ലാസ്സങ്ങനെ ഉണ്ടാകാറുമില്ല. ഞാനധികവും 'ഫീൽഡ് വർക്കുകളിൽ' വ്യാപൃതനായിരിക്കും. എന്റെ ഫീൽഡ് വർക്കുകൾ ക്യാന്റീനിലെ പൊടിച്ചായയിലും, ഭരതേട്ടന്റെ കടയിടുക്കിലെ കിങ്സിന്റെ പുകയെടുക്കുക്കാത്ത മഞ്ഞപ്പിന്റെ ശേഷിപ്പിലും, കാടുമൂടിയ പാർക്കിന്റെ കോണുകളിലുമൊക്കെ തകൃതായി പോകും. ഞങ്ങൾ കുറച്ചു പേർ സിനിമയും രാഷ്ട്രീയവും ആനുകാലികവും ഒക്കെ സംസാരിക്കും. നിനക്കറിയില്ലേ..വിജിലിനെ..? അവന്റെ പ്ലഗഴിച്ചു സ്റ്റാർട്ടാക്കുന്ന ബൈക്കിന്റെ പിറകിലിരുന്നാൽ ആ നാട്ടിലെ സമപ്രായത്തിലുള്ള നല്ല കുറെ സഖാക്കന്മാരെയും കാണാം. അവരുമായുള്ള നല്ല സംസാരങ്ങൾ. മറുപുറം നീയിപ്പോൾ ലാബിലിരുന്നു പ്രോഗ്രാമിങ് ഭാഷയിൽ ഏതോ കുറെ അരൂപികളോട് ലാപ്പിൽ നോക്കി സംസാരിച്ചു കൊണ്ടിരിക്കുന്നുണ്ടാകണം. ഒരർത്ഥത്തിൽ സേതുവും ലാബിൽ പൊടിപിടിച്ച അവിടെ അധികം ആരും ഓണാക്കാതെ ഒഴിവാക്കിയ ഹാങ്ങ് ആവുന്ന കംപ്യൂട്ടറുകളും ഒരുപോലിരിന്നു എന്നൊക്കെ സിമ്പോളിക്കലി പറയാം.

നമ്മൾ നല്ല ഓൺലൈൻ സുഹൃത്തുക്കളായിരുന്നെങ്കിൽ കൂടി ക്യാമ്പസിൽ കാണുമ്പോൾ വടുകുന്ദയിലെ പൂരചന്തേൽ കണ്ട പരിചയം പോലും കാണിക്കില്ലെങ്കിലും ഇടയ്ക്കൊക്കെ കടാക്ഷിക്കാറും ഉടയ്ക്കാറുമൊക്കെയുള്ള കണ്ണുകൾ, ഉച്ചയ്ക്ക് ക്യാമ്പസിലെ പാർക്കിൽ നീ വരുമെന്ന പ്രതീക്ഷയിൽ ഞാൻ അവിടെ അളന്നു തിട്ടപ്പെടുത്തിയ വിസ്തീർണങ്ങൾ, ബസ്സിനോടുന്ന നിന്നെക്കാത്ത് പോർട്ടികോവിലിരുന്ന വൈകുന്നേരങ്ങൾ..ഒടുവിലെപ്പോഴോ ഇതിന്റെ പകുതിയിൽ, നിനക്കു കൂടി എനിക്ക് ആദ്യം തോന്നിയ ആ ഒന്നു തോന്നുമ്പോൾ എന്റെ പാതി പ്രേമം പൂർണമാകുന്നു. നീ ഏറെക്കുറെ എന്റെ പ്രാണന്റെ പാതിയുമാകുന്നു. എന്നിട്ടും സേതു അത് തുറന്നു പറയാൻ മടിച്ചു. ഒടുവിൽ ഇതേ ഇവിടെ കുറച്ചു മഞ്ഞ മൊട്ടത്തലയന്മാരെ ദൂതയച്ചു നീ കാര്യം പാതി സമ്മതിച്ചു. എല്ലാ പ്രേമത്തിലെയും സ്ഥിരം ക്ളീഷെയായ ആരും അറിയില്ലെന്ന ഉറപ്പുകൾ. 'ആ ഉറപ്പൊഴികെ' ബാക്കിയെല്ലാം അധികം വൈകാതെ ക്യാമ്പസിൽ കുംഭത്തിന്റെ ആരംഭത്തിൽ എല്ലാവരും അറിയുകയും ചെയ്യുന്നു.

പിന്നീട് പ്രണയകാലത്തിൽ അധികം ഒന്നും സംസാരിക്കാനില്ലാത്ത ചാറ്റ് ബോക്സുകൾ. കുറേ മഞ്ഞ മൊട്ടത്തലയൻ പടയാളികൾ തലയറുത്തിട്ട വാക്കുകൾ.

"നീ പറ..ഞാൻ പറ..നിറപറ.." ആ-വർത്താനങ്ങളുടെ വീണ്ടുമാവർത്തനങ്ങൾ.

 ഇതുവരെയില്ലാതിരുന്ന പരാതികൾ, പരിഭവങ്ങൾ. അടികൂടിയാൽ രണ്ടോ മൂന്നോ ദിവസം പണിയില്ലാതിരിക്കുന്ന ചാറ്റ് കോളങ്ങൾ. വളരെ മലയാളം തർജ്ജമയിൽ 'നിന്നെ നഷ്ട്ടപ്പെട്ട് പോയെന്നു തോന്നുമ്പോൾ' നിനക്ക് വേണ്ടി ചാറ്റ് ബോക്സിനു താഴെ വാക്കുകളെ, കൃത്യമായി 'സോറികളെ' പ്രസവം ധരിച്ചും അതിനെ ബാക്ക് സ്പെയ്സടിച്ചു അബോർട്ടു ചെയ്തും നിന്റെ ലാസ്റ്റ് സീനും നോക്കിയിരിക്കുന്ന എന്റെ രാത്രികൾ. വീണ്ടും മിണ്ടാൻ തുടങ്ങിയാൽ വരുന്ന, തരുന്ന തുരു തുരു ഉമ്മകൾ. ആ മിണ്ടാത്ത മൊട്ടത്തലയന്മാരുടെ തുള്ളിച്ചാട്ടങ്ങൾ, മന്ദഹാസങ്ങൾ, പൊട്ടിച്ചിരികൾ, പുച്ഛിക്കലുകൾ, കൂളിംഗ് ഗ്ലാസിടൽ, കിസ്സടിക്കൽ, കണ്ണടിക്കൽ, ഹൃദയങ്ങളെ പരസ്പരം പറത്തിവിടൽ...!

പിന്നെയെപ്പോഴോ ഒരാഴ്ചയും അതിലധികവുമൊക്കെ ഒന്നും മിണ്ടാതിരിക്കുന്ന ചാറ്റ്‌ബോക്‌സ്. നമ്മൾ നിന്നെയോ എന്നെയോ നമ്മളെത്തന്നെയോ മാത്രം ഉദ്ദേശിച്ചു അന്നേരം പ്രൊഫൈലിൽ ഇടുന്ന അപ്ഡേറ്ററുകൾ, ഗൂഗിൾ ക്വോട്ടുകൾ,ഇമോജികൾ. പിന്നീട് മിണ്ടുമ്പോഴും പര്സപരം നമ്മളിലെല്ലങ്കിലും 'ഞാനും' 'നീയും' ഉണ്ടാകും എന്നു വിചാരിക്കുന്നതിനു ശേഷം വലിയ താല്പര്യമില്ലാത്ത ടോണിലുള്ള കുറച്ചു മെസേജുകൾ. നിനക്കു വരുന്ന കല്യാണ ആലോചനകളെയൊക്കെ പറ്റിയുള്ള വാചലതകൾ. അല്ലെങ്കിൽ പുതിയ സൗഹൃദങ്ങളെപ്പറ്റിയുള്ള പരസ്പരം പറയലുകൾ. ഇത് ഇങ്ങനെയൊക്കെ ആവുന്നത് "വിധി അല്ല ഡെസ്റ്റിനിയാണ്, മൺചട്ടിയാണ്, തേങ്ങാക്കൊലയാണ്...!" എന്നൊക്കെ തള്ളി വിടുന്ന നിന്റെയും എന്റെയും പോസ്റ്റ് മോഡൺ കോണ്സപ്റ്റുകളെന്നു സ്ഥാപിക്കാനുള്ള വ്യഥാ വ്യായാമങ്ങൾ.. ഭൂതത്തെ കുപ്പിയിലാക്കാനുള്ള കൺകെട്ടുകൾ. കണ്ടുമുട്ടലുകൾ, കൂടിച്ചേരലുകൾ, പിരിഞ്ഞു പോക്കുകൾ, പറിച്ചെറിയലുകൾ.. ഇതിനൊക്കെയിടയിലുള്ള മെസ്സഞ്ചർ ബോക്‌സിന്റെ കാലദൂരമാണ്‌ നമ്മുടെ രണ്ടുപേരുടെയും ജീവിതം. ഒരു ഗുഡ് ബൈയ്ക്കു ശേഷം ഒന്നും മിണ്ടാതെയുള്ള ചാറ്റിടം. അതിൽ വ്യഭിചരിച്ചു പെറ്റുവീണ ചാപിള്ള മാത്രമായി അവസാനിക്കുന്നു ഒടുവിൽ ഒരുകാലത്തെ നമ്മളുടെ പ്രേമം.

എന്നിരുന്നാലും നീ ബ്ലോക്ക് ചെയ്യുന്ന വരെ ഈ ചാറ്റ് ബോക്‌സ് പ്രേമത്തിന്റെ ഒന്ന് ഈസ്റ്റൂ മൂന്നെന്ന അനുപാതത്തിൽ അംബുജാ സിമന്റിട്ടു കുഴച്ചു പണിഞ്ഞിട്ടും പൊട്ടിപോയ ഒരു താജ്മഹൽ.. ഓ അല്ലെങ്കിൽ അത്രയ്ക്കൊന്നും വേണ്ട, വെറുമൊരു കെട്ടിടത്തിന്റെയെങ്കിലും ശേഷിപ്പുകളാകട്ടെ. പതിയെ അതിനെ കാലത്തിന്റെ കാട് തിന്നട്ടെ. അതുമല്ലെങ്കിൽ തീർത്തും വിഭിന്നമായ നീയും ഞാനുമെന്ന തീരങ്ങളാൽ ചുറ്റപ്പെട്ട രണ്ടു കരകളെ വേർതിരിക്കുന്ന 'രാമ സേതുബന്ധനം' ആകണം. എനിക്കും നിനക്കുമിടയിൽ കുറുകെ കെട്ടിയ നടവഴി. ഈഗോയുടെ ആർത്തിരമ്പുന്ന തിരമാലകൾ തല്ലിപൊളിച്ചു തീർത്ത ഒരു അവശേഷിപ്പായിരിക്കും ഇവിടം. അങ്ങനെ പ്രണയത്തിന്റെ പാട്ടബാക്കിയിവിടെ ഒരു ചരിത്രസ്മാരകമെന്നോണം നിലകൊള്ളും. ഇതൊക്കെ വായിൽ വന്നപോലെ ഞാൻ എഴുതി. ഇനി ഇതിനെ എനിക്ക് സ്വയം 'വെറുമൊരു കഥയാണ് നീ' എന്നു വിശ്വസിപ്പിക്കാൻ ഒരു ക്ലൈമാക്‌സ് കൂടി വേണം.

അതുകൊണ്ടു തന്നെ വാട്ടർ ടാങ്കിന് മുകളിൽ നിന്നും മെല്ലെ താഴെയിറങ്ങി (പരീക്കുട്ടികളില്ലാത്ത കാലത്ത് ഞാൻ പരേതനായിക്കളയും എന്ന് വിശ്വസിച്ച എന്റെ അതിബുദ്ധിമാന്മാരായ വായനക്കാർക്കു തെറ്റി..)

ചോറും താക്കളികറിയും കഴിച്ചു കുറച്ചു നേരം ഞാൻ വെറുതേയിരുന്നു, ആ ഇരുപ്പിൽ ടേബിളിലെ ലാപ് ഓണാക്കി സ്പൈക്ക് ജോൺസിന്റെ 'ഹേറിലെ' ഇഷ്ട സീനുകളൊക്കെ ഓടിച്ചു കണ്ടു. പതിനൊന്നരയോടെ ലൈറ്റ് ഓഫാക്കി ഇയർ ഫോണിൽ ജോൺ ലെജന്റിന്റെ ഓൾ ഓഫ് മീ, ലൗറ പോസിനിയുടെ ഇറ്റസ് നോട്ട് ഗൂഡ് ബൈ, പസ്സഞ്ചർസിന്റെ ലെറ്റ് ഹെർ ഗോ, ഒടുവിലവസാനം ഷഹബാസ് അമ്മന്റെ ഓത്തുപള്ളി വേർഷൻ..

"കാലമാം ഇലഞ്ഞിയെത്ര പൂക്കളെ കൊഴിച്ചു..കാത്തിരിപ്പും മോഹവും ഇന്ന് എങ്ങനെ പിഴച്ചു.."

ചെവിയിലേക്ക് പാട്ടുകൾ അങ്ങനെ ഒഴുകിക്കൊണ്ടിരുന്നു.

എന്തുകൊണ്ടാണ് ഞാൻ സേതുവിനെ ഇഷ്ടപെട്ടത്..? സേതു എന്നെ ഇഷ്ടപ്പെട്ടത്‌..? ഒടുവിൽ ഒരുപോലെ ഇതവസാനിപ്പിച്ചത്..? അത് ഞാൻ എഴുതാതിരുന്നതല്ല. എനിക്ക് അറിയില്ല. സത്യമായിട്ടും അറിയില്ല. അറിഞ്ഞാൽ ഇതൊരു പ്രണയമാകില്ലെന്നു മാത്രമറിയാം. രണ്ടു പേർ തമ്മിലുള്ള ഏറ്റവും വലിയ സാമ്യം അവർ തമ്മില്ലുള്ള വ്യത്യാസങ്ങളാണ്. ഒന്നും ഒരുപോലെയില്ലാത്ത, ഒരുപോലെ നിലനിൽക്കാത്ത ഇവിടെ നമുക്ക് വ്യത്യസ്തരായിത്തന്നെ ജീവിക്കാം. ഇടയ്ക്കെപ്പോഴെങ്കിലും ഇങ്ങനെയോർക്കാം. ഈ മുറിയിൽ ഇന്ന് ഒറ്റപ്പെട്ടു പോയതിന്റെ വിരസത മാറ്റാനെന്നോണം എഴുതി. ഇപ്പോൾ കഴിയുമ്പോൾ കൂടുതൽ ഒറ്റപ്പെട്ട പോലെ. കുറച്ചധികം ഭാരമുള്ള ഓർമ്മകൾ, രൂപങ്ങളില്ലാത്ത അക്ഷരങ്ങൾ, തെളിയാത്ത പേനകൾ, നമ്മളെ അടയാളപ്പെടുത്തി വച്ച കാലങ്ങൾ...!

 സേതു എന്നെ ഓർക്കുമോ എന്നെനിക്കുറപ്പില്ല. എങ്കിലും ഓർക്കട്ടെ എന്ന് ആഗ്രഹിക്കുന്നു. ഒന്നുമില്ലെങ്കിലും മറക്കാൻ വേണ്ടിയെങ്കിലും ഓർക്കുക. എന്റെ നിനക്ക്, ഏറ്റവും പ്രിയപ്പെട്ട കാമുകിയ്ക്ക് ആശംസകൾ നേർന്നു നിർത്തുന്നു. എവിടെയായാലും സന്തോഷമായിരിക്കുക, നന്മകളുണ്ടാകട്ടെ..!

സ്നേഹപൂർവ്വം,

അജീഷ് രാമൻ